همه مرا مى شناسن موهام از ته تراشیده و ژاکت عنابى بافت دست تو را به تن دارم با دیدن هرماشین پلیس شروع می کنم به دویدن چه بارون باشه چه آفتاب گرم تابستون می دوم تا جایى که جان دارم خب چاره ی دیگه ای هم ندارم باید تو را پیدا کنم درسته که دسته گلم را نمى بینى اما بوى اون را که می فهمى وقتى همراه آب فرو بیاد توى خاک سوى تو و به تو برسه بعد مامورها که گاهى کم هستند گاهی زیاد سر به سرم میذارن توى خیابون تا مرا مى بینن پا مى چسبونن به گاز اونوقت من می دوم راننده پا از روى گاز بر میداره یواش می رونه می دوم تا بیام به چند قدمى شان برسم شوفره یواش پا میذاره باز روى گاز میدوم تندتر میرن تندتر میدوم فکر میکنن میخوام دست بکشم به شیشه غش غش میخندن لاى خنده دماغ میمالن

ادامه مطلب...

شب عروسی

از سال 1953 توی یه کیوسک مطبوعاتی کنار ایستگاه اتوبوس کار می کنم و از همون زمان چشم چشم می کنم که روزی دختر باب دلم رو توی همین ایستگاه پیدا کنم. اون موقعی که سر این کار اومدم هنوز رنگ سبز روشن در دیوار اینجا تر و تازه بود. ارتشی‌هایی هم که از جنگ کره برمی‌گشتند دم کیوسک می‌ایستاند و سیگار می خریدند و من از همین‌ ها با درجه‌ها و رسته‌‌های نظامی و نیروی دریایی و تفنگداران و گارد ساحلی آشنا شدم.

ادامه مطلب...

«آنقدر زمین افتاده‌ام که ایستادن را
فراموش کرده‌ام.»

هر دفعه بلند می‌شدم،خودم
را می‌تکاندم و راه می‌افتادم. هنوز چند قدم نرفته که دوباره زمین می‌خوردم. اوایل
مردم سعی می‌کردند کمکم کنند. زیر دست و بالم را می‌گرفتند و از زمین بلندم می‌کردند،
اما کم‌کم خسته شدند.حق هم داشتند، نمی‌شد که 24ساعته مراقب من باشند. بدبختی اصلی
آنجا بود که نمی‌شد به این وضع عادت کرد چون هر دفعه دردِ خودش را داشت، یک بار
پایم پیچ می‌خورد و از رفتن باز می‌ماند.یک بار دستم زیرم می‌ماند و به جایی نمی‌رسید.
از همه بدتر موقعی بود که سرم محکم می‌خورد به زمین. همیشه هم اتفاقاً سنگی بود که
سرم عدل می‌خورد به آن.

معمولاًسنگ به
خودی خود ارزشی ندارد یعنی در واقع تا وقتی روی زمین است دیده نمی‌شود، اما زمانی
که روی هوا در حال پرتاب شدن باشد یا اگر مثلاً از کوهی روی جاده‌ای ریزش کند می‌شود
سنگ، ولی سنگ‌های جلوی پای من تلاش زیادی برای ابراز داشتند و ظاهراً سرم محل
امضای حضورشان بود. با این وضع معلوم بود که همیشه خاکی بودم یا روزهای بارانی تا
گردن در لجن فرو می‌رفتم. خیلی راهها را امتحان کردم تا جلوی این وضعیّت را بگیرم
اما همه به سنگ... ببخشید! به بن‌بست می‌خورد. تنها راه اساسی این بود که کشف کنم
چرا زمین می‌خورم؟به خاطر نحوه راه رفتنم است؟ به خاطر راه است؟ و یا... و در
نهایت به این نتیجه رسیدم که علت‌العلل مشکل افتادن من این است که ایستاده‌ام. تا
وقتی روی دو پا راه نروی مشکلی به نام افتادن هم وجود
ندارد و منِ خسته از افتادن تصمیم گرفتم این مسئله را برای همیشه حل کنم.

امروز تقریباً
یک سال و دو ماه است که سینه‌خیز حرکت می‌کنم. دیگر مشکلی ندارم. واقعاً ندارم

دختر:ببینم ... تا حالا دوست دختر داشته ای؟
پسر:داشته م.ولی عاشق هیچ کدوم نبوده م.
دختر:ازمن خوشت می آد ؟
پسر:بدنت فوق العاده ست.تریپ خودمه.موهات رو هم دوست دارم.
دختر:یعنی عاشقم می شی ؟
پسر: دارم دو دو تا چهارتا می کنم .

ادامه مطلب...

از پله های کافی نت که آمدند پایین ، دست هاشان رفته بود توی هم . سر اولین پاگرد ایستادند و قاه قاه خندیدند.راه پله تاریک بود و خلوت.بوی عطر تندزنانه جا ماند . به خیابان رسیدند و نشستند توی تاکسی.
کجا می رفتند ؟
هیچ کدام نمی دانستند. دختر پرسید : این بار چهارم بود که با هم چت می کردیم ، نه؟

ادامه مطلب...

قسمت دوم 

 این چشه؟
ـ باز این استکان منو کجا گذاشتی؟
مهری مایع غلیظ زرد رنگی را هم می‌زد. خانم نشسته بود لب تخت:
ـ تبت قطع شده.
دندان‌های مهری معلوم شد. احمد پشت در ایستاده بود. مصطفا صورتش را می‌تراشید. جای خراشیدگی پشت کف سفید پنهان بود.
خانم ایستاد مقابل پنجره.
ـ هوس ماهی کردم.
ادامه مطلب...

با هم رفتند و جسد پسرک را انداختند توی آب. مهری بود و مصطفا و احمد. وقتی نعش پسر را می‌کشیدند می‌شد رد خون را دید که روی زمین می‌مالد، مهری عقش گرفت و مصطفا تف کرد روی برگ‌های خیس. احمد اما چیزی نمی‌گفت. دندان‌های کج و کوله‌اش روی هم قفل شده بود . آب بینی‌اش پایین آمده بود. کلاه کاموایی را کشیده بود تا روی گوش‌هاش آن قدر پایین که رد نگاهش را به سختی می‌شد دید. مهری لب رودخانه روی دو زانو نشسته بود و میان استفراغ هق‌هق می‌کرد. مصطفا و احمد، هم‌زمان توی دستشان ها کردند و سر و ته پسرک را که سنگین و شل و وارفته شده بود گرفتند و پرت کردند وسط جریان آب. جسد آرام، همین‌طور که می‌رفت ته آب از نظر دور می‌شد.

ادامه مطلب...

قسمت دوم داستان لذت شیطانی

قاسم : اونور این باغ یه مغازه ست که جایزه تخم مرغ شانسی هاش از همه بهتره .

قاسم دست مرجان را گرفت و وارد باغ شد . باغی که در این هوای پاییزی مملو از برگهای زرد و خشک شده بود . قاسم مرجان را به وسطهای باغ برد و ناگهان چاقویی از جیب در آورد و زیر گلوی مرجان گرفت . مرجان وحشتزده به صورت غضب آلود قاسم خیره شد .

قاسم با خشم گفت : حالا همه طلاهاتو بده به من . وگرنه سرتو میبرم.

مرجان چند قدم به عقب برخاست و یکدفعه پا به فرار گذاشت که قاسم سریع خودشو به او رساند و پشت پا به انداخت . مرجان روی زمین افتاد ، در حالیکه از آرنجهایش خون میرفت .

ادامه مطلب...

لذت شیطانی

 در باز شد و مرجان از خونه بیرون آمد . مرجان تازه شش ساله شده بود . وجود او برای پدر و مادر ش مایه خیر و برکت بود . از شش سال پیش که او پا به این دنیا گذاشته بود ، کار و بار پدرش رونق گرفته بود و او را از فروشنده ای خرده پا ، به تاجری نام آشنا تبدیل کرده بود .

خونه فعلی آنها در پایین شهر قرار داشت ، منطقه ای کثیف با افرادی فقیر نشین . البته آنها تا دو هفته دیگر برای همیشه از این منطقه میرفتند و در منطقه ای بهتر در بالای شهر ساکن میشدند .

مرجان مثل همیشه برای بازی کردن از خونه بیرون آمده بود . او دختری زیبا و خواستنی بود با پوست نرم سفید رنگ با موهای بلند قهوه ای که مادرش آنها را به زیبایی بافته بود .

مرجان جلوی در حیاط نشست و با عروسک قشنگی که پدرش به مناسبت تولدش برای او خریده بود ، مشغول بازی شد .

ادامه مطلب...